Zasady Prawa cywilnego

Zasady:

·         Ochrona każdej osoby ludzkiej i uznanie jej podmiotowości- chodzi o uznanie i ochronę osobowości (podmiotowości) każdego człowieka w równej mierze. Instytucje, w których wymieniona zasada się przejawia, to zdolność prawna każdego człowieka (przymiot podmiotowości prawnej w stosunkach cywilnoprawnych ), a także zdolność do czynności (możność  samodzielnego dokonywania czynności prawnych).  Zasada ochrony każdej osoby ludzkiej i uznanie jej podmiotowości leży u podstaw instytucji ochrony dóbr osobistych (wartości niemajątkowych ściśle związanych z człowiekiem jego integralnością fizyczną i objętą prywatnością sferą życia psychicznego).

·         Ochrona własności – prawo cywilne chroni integralność jednostki także w wymiarze majątkowym, co przejawia się w szeregu rozwiązań prawnych ukierunkowanych na pełną i równą dla każdego ochronę mienia. W szczególności zasada ta znajduje wyraz w jednolitym ukształtowaniu treści podstawowej instytucji majątkowej prawa cywilnego tj, prawa własności (art. 140 -> KC). Polski system prawny zapewnia i chroni także prawo do dziedziczenia. (art. 21 i 64 Konstytucja)

·         Zasada autonomii woli stron- to jewdna z wiodących zasad współczesnego prawa cywilnego ,która przejawia się zwłaszcza jako zasada swobody umów. Pdomioty prawa cywilnego są autonomiczne, gdyż mają kompetencję do swobodnego (w granicach prawa i reguł uczciwego postępowania) kształtowania swojej pozycji w stosunkach cywilnoprawnych.

·         Zasada ochrony bezpieczeństwa obrotu- na gruncie prawa cywilnego jest konkretyzacją zasady bezpieczeństwa prawnego w ogólności. Jednym z przejawów tej zasady jest zakaz działania prawa wstecz, a także, obecna w licznych instytucjach cywilnoprawnych , zasada ochrony praw osób trzeciehc(prawa podmiotowe rzeczowe, przez to ,że są skuteczne wobec każdego, objęte są zasadą numerus clausus, co znaczy, że strony nie mogą swobodnie powoływać nowych praw rzeczowych, albowiem krępowałoby to prawa osób trzecich).

·         Zasada ochrony dobrej wiary- dobra wiara jest w ujęciu subiektywnym, a zwłaszcza jej prawne domniemanie (por art. 7), związana jest z regułą ochrony podmiotowych praw majątkowych. Zasada ochrony dobrej wiary odnosi się zwłaszcza do podmiotu uzyskującego odpłatnie jakieś prawo podmiotowe (83&2, 92&3, 169, 192&2, 224-228, 231&1, 292, 310, 512, 515, 885,886, 918&2 i 1028 KC)
według A. Kunickiego „każde zdarzenie o znaczeniu prawnym wywołuje określone skutki prawne. Ustawa łączy te skutki z o obiektywnym stanem rzeczy. Zjawiska subiektywne, w szczególności mylne wyobrażenia, mniemania bądź przekonania, leżą poza sferą przyczyn tych skutków. Zdarzenie prawne jest zjawiskiem obiektywnym i wywoluje skutki prawne niezależnie od przeżyć psychicznych uczestników tego zdarzenia. Niekiedy jednak ustawa liczy się z przeżyciami wewnętrznymi, przypisując im rolę czynnika korygującego skutki zdarzenia, jeżeli tym czynnikiem jest dobra wiara, mówimy wówczas o wypadku ochrony dobrej wiary. Zadaniem tej ochrony w odniesieniu do zdarzeń, które prowadzą do nabycia prawa, jest zapewnienie tzw. Bezpieczeństwa obrotu. To zabezpieczenie obrotu uzyskuje się w ten sposób, że w konkretnym wypadku przewidzianym przez ustawę koryguje się na korzyść działającego w dobrej wierze skutki prawne, jakie ustawia wiąże z danym zdarzeniem. ”

·         Zasada słuszności- dyrektywa uczciwego, słusznego postępowania zgodnego z dobrymi obyczajami (zasadami współżycia społecznego) przenika szereg szczegółowych rozwiązań prawa cywilnego. W szczególności jest obecna w ogólnym zakresie nadużywania praw podmiotowych, tj. ich wykonywanie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego oraz zasadzie dokonywania czynności prawnych oraz  zakazie dokonywania czynności prawnych sprzecznych z tymi zasadami (58 KC). Zasada słuszności czy inaczej nakaz oceny postępowania stron stosunków cywilnoprawnych w zgodzie z zasadami słusznoći, ma doniosłe znaczenie zwłaszcza w procesie stosowania prawa cywilnego.